Umutla okumaya başladığım Adınla Çağır Beni’yi düş kırıklıkları ile bitirdim. Öyle ki kitaplar filmlerden daha fazlasını barındırır, sözüne aldanıp kitabı okumaya karar vermiştim. Filmden alamadığım keyfi kitaptan alma umuduyla tüm ön yargılarımdan sıyrılıp köşeme çekildim ve okumaya başladım. Daha ilk sayfalarında benim için bir fiyaskolar silsilesini başlatacak olan birtakım olaylar okudum. Elio’nun Oliver’ı ilk gördüğü sahnede başladı her şey. İçimden “Nerede romantizm? Nerede duygu? Nerede aşk?” dedim. Bu kitap benim standartlarımda “aşk” kategorisinde yer almıyor. Okuduğum her kitapta karakterlerin duygularına yoğunlaşan ve yazarın duygu yoğunluğunu okuyucuya geçirip geçirmediğine dikkat eden bir okur olarak bu kitabın sınıfta kaldığı görüşündeyim. Kurgunun tüm temeli cinsel gerginlik üzerine oturtulmuştu. Duygular en arka plana atılmış, cinsel arzular doruğa çıkarılmış ve adına “aşk” denilmiş. Bu noktada kimse aşktan söz etmesin, lütfen.

Kitaplarda okuduğum cinsellik beni rahatsız etmez. Hiçbir kitaba masumiyet timsali olduğunu düşündüğüm için başlamıyorum. Bu kitapta beni en çok rahatsız eden unsur ne yazık ki ana karakterimizin henüz reşit olmaması. Diğer karakterimiz ise 25 yaşında, genç bir adam. Aralarındaki yaş farkı tartışacağım bir konu değil. Sorun, karakterlerden birinin henüz reşit olmaması ve belki de erişkin birinin arzularını beslemesi. Kitap günümüzde geçmiyor, evet. O dönemde reşit olmayan birinin legal olarak kendinden büyük, yetişkin biri ile birlikte olması hukuksal açıdan nasıldır, bilmiyorum. Ama günümüzde bu durum tecavüz olarak nitelendiriliyor ve reşit olan kişi yargılanıyor. Kitabın da yazar tarafından günümüzde yazıldığı düşünülürse bu olayın hukuk çerçevesinde nasıl görüldüğünü ve ahlaki normlara ne derecede zıt düştüğünü göz önünde bulundurması gerekirdi. Duygusal bağları göz ardı etmemizin yanı sıra benim gözümde istismar teşkil eden olayların da olması zaten koca bir eksi.

Bu kitabın bir kurgu olduğunu unutun ve toplumda böyle bir olayın yaşandığını düşünün. Hepimizin medyada, sosyal medyada ve sosyal çevresinde sesi çıkardı, tepki gösterilirdi, eminim. Onlarca örneği gazete sayfalarında gördük bu güne kadar.

Öncelikle şunu bir kabul edelim. LGBT içerikli filmler ve kitaplar da kötü olabilir. Desteklemek demek her içeriği tümüyle kabul etmek demek değildir. Bu hikâye bir oğlan ve bir kız arasında geçseydi de düşüncelerim bu yönde olacaktı. Söylediklerimi göz önünde bulundurun. Çünkü daha önce bir sürü bu türde kitap okumama rağmen hiçbirine bu kadar sert bir tenkitte bulunmamıştım. Hatta aksine çok beğendiğim kitaplar vardı.

Kitabın sevdiğim tek yönü yaratılan atmosfer ve melankoli esintileri. Her kitapta melankoliye bayılan biri olarak bu kitapta beni kendine çeken tek unsur buydu. Yazarın dili de akıcı ve okunabilirdi.

Kitabın içindeki uçuk noktalar ve abartılar kimi okuyucuyu büyük ölçüde rahatsız edebilecekken kimilerinin hoşuna gidebilecek nitelikteydi. Ben bu konuda nötrüm. Söyleyecek pek bir sözüm yok. Ama hassas içerik olduğunu bilin.

Kitabın çevirisi ve edisyonu da olumsuz görüşlerimin büyük bir müsebbibidir. Öyle ki okurken hataları görüp duraksadım, bazen de çevirinin azizliğine uğramış kısımları gördüm. 

Bu türde öyle güzel kitaplar okuduk, öyle güzel filmler izledik ki Adınla Çağır Beni’nin esamesi bile okunamaz. Bu sentetik ve snop aşk hikayesi tatmin edici değildi. Hikayemde de bahsettiğim gibi ağaç kavuğundan daha dün çıkmadım, ilk kez kitap okumuyorum, ilk kez bu türde de kitap okumuyorum. O yüzden okuduğum kitaptaki alt metinleri ve ana fikri anlayabiliyorum.

Kitabı sevenlere saygı duyuyorum. Aynı saygıyı sizden de bekliyorum.